Willemsvogelkieken gaat over vogels in Noord-Nederland en een enkele plek daarbuiten. De site is gestart door Willem R. Hartholt (1955-2024) om met anderen/vogelliefhebbers te delen wat hij aan moois kon ‘kieken’ in het Lauwersmeer, het Fochteloërveen en al die andere hem zo dierbare plekken in Groningen, Friesland en Drenthe.

Willem is tot vlak voor zijn dood vogels blijven ‘kieken’ en die laatste foto’s zijn nu toegevoegd aan zijn site. Daarnaast geeft deze site ook een inkijk in Willems grote liefde voor muziek en (streek)taal. Want hij was een veelzijdig mens, met vele verschillende interesses. Daarom nu hier een schets van Willems leven.

Geboren in Hoogersmilde (Drenthe), als jongste van vier kinderen in een bakkersgezin, kwam hij als zevenjarige in Groningen-stad terecht. De bakkerij aan de Ebbingestraat betekende hard werken voor zijn ouders, die gereformeerd waren maar van het ruimdenkende soort. Willem kreeg daar het nodige van mee.

Door de jaren heen is Willem een echte Stadjer geworden, maar wel een die daarnaast van de mentaliteit van het platteland is blijven houden. En dat vond hij zo fijn aan Groningen, het kan er allemaal naast elkaar bestaan. Zo ging hij altijd graag naar buiten om te vissen en later vooral om vogels te kijken, maar bezocht even graag de stadskroegen en blues cafés. Willem zat al als klein jochie op de tribunes bij FC Groningen en dat ging nooit meer weg. Zo zegt hij: ‘als je al 60 jaar op die tribunes zit en je club degradeert, dan lever je je seizoenkaart toch niet in!’
Die blues cafés waren niet zomaar iets, het werd een passie in Willems leven. Vooral de ‘zwarte’ blues trok hem erg aan naast de jazz. En op wat latere leeftijd leerde Willem de saxofoon te bespelen om zo zelf ook een beetje blues- en jazzmuzikant te worden. Zo speelde hij jaren in de jazzfanfare en later in workshops en kleinere combos’s. Het spelen op zijn tenor-, alt- en baritonsaxofoon was een dagelijkse vreugde.

Willem studeerde sociologie en criminologie. Na werk bij het Criminologisch Instituut van de RUG, en na de grote bezuinigingsronden eind jaren tachtig in de bijstand beland, met vrijwilligerswerk in de volleybalsport en bij OOG-radio, kwam hij tenslotte terecht bij het onderzoeksbureau van de gemeente Groningen. Daar vond hij van 1995 tot zijn pensionering eind 2021 een fijne werkplek.

Hij was een man van vele talen maar vooral het Gronings was zijn liefde in taal en muziek. Vijftien jaar was hij redactielid van het tiedschrift Krödde.

Een veelvraat noemde hij zichzelf, iemand die zeven levens nodig had om al die machtig interessante dingen te kunnen doen die de wereld hem te bieden had. Wie weet?